Ik haal mijn schouders op en kijk om me heen. Aan de muur hangt een sleutel. Hij is heel groot en heeft een zware ketting van ijzer. Samen tillen we hem op en steken hem in het sleutelgat. Met alle kracht proberen we de sleutel om te draaien. Plotseling kraakt het. Als door magische kracht bewogen gaat de poort open. Voorzichtig kijken we achter de poort de binnenplaats in. Ik kijk naar links en dan naar rechts: „De kust is veilig. Kom, we gaan naar binnen.“
Wij lopen door de hof. Overal zijn donkere hoeken en resten van muren.
„Perfect om verstoppertje te spelen“, denk ik. Als ik me omdraai, is Emil weg. Daarnet zag ik hem nog bij de toren. Ik loop erheen en doe de deur open. Emil hangt over een muur en kijkt naar beneden. Ik kijk over de rand en zie een diep, zwart gat. Als de zon door het raam schijnt, zie ik het helemaal onderaan schitteren.
„Wat is dat?“, Emil wrijft in zijn ogen.
„Gouden munten!“, antwoord ik.
„De schat van een ridder“, roept Emil enthousiast. Plotseling begint de grond te beven, een vlam schiet omhoog. Uit het zwarte gat kijken twee reusachtig grote ogen ons aan.
„Een vuur spuwende draak“ roept Emil „Snel weg hier!“ We rennen alsof ons leven op het spel staat. Langs de grote poort, door het bos, langs de rotsen. Bij een meertje blijven we staan. We zijn buiten adem. Ik draai me om: „Wij zijn aan de draak ontsnapt.“
Moe ploffen we in het gras. „Waarom is de draak zo boos?“, vraagt Emil. „Hij is vast en zeker bang voor schatrovers“, zeg ik.
„Maar wij zijn toch geen schatrovers“, giechelt Emil.
